"ဟယ္..ေအာင္ေမာင္း"
ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လာေသာ ေအာင္ေမာင္းတစ္ေယာက္ အသံလာရာဆီသို႔ၾကည့္လိုက္သည္။
သူ႔အား အံ့ၾသ၀မ္းသာစြာျဖင့္ ရပ္၍ၾကည့္ေနေသာ ေ၀ေ၀ ကို ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ ေအာင္ေမာင္း၏ရင္ထဲတြင္
ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားရသည္။
"ေအာင္ေမာင္း..နင္ ဘယ္သြားမလို႔လဲ"
"ငါ ကြင္းထဲဖက္ကို အိမ္ကခိုင္းလို႔သြားမလို႔"
ေအာင္ေမာင္း၏စကားေတြက အဆီအေငၚမတည့္။
"ဟို..နင္ေလ မမလြင္ကို ေတြ႔မိသလား"
"ဟင့္အင္း"
"ေအးဟယ္..ဘယ္မ်ားသြားေနလဲ မသိဘူး"
"ေန႔လည္ကေတာ့ ဟိုဖက္ကမ္းသြားမယ္ဆိုလား ေျပာေနသံၾကားတာပဲ"
ေအာင္ေမာင္းကို ၾကည့္ေနေသာ ေ၀ေ၀၏မ်က္လံုးေလးမ်ားက ၀ိုင္း၍သြားသည္။
"ဒါဆိုလည္း အိမ္ကေနပဲ ေစာင့္ေတာ့မယ္ဟာ.."
ေအာင္ေမာင္းတို႔၏ စိန္တလံုးရြာက ေပ(၁၀၀)ေလာက္က်ယ္ေသာ ေခ်ာင္းေလးကိုခြ၍ ဟိုဖက္ကမ္း၊
ဒီဖက္ကမ္းဆိုေသာ အသံၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ ေ၀ေ၀ တစ္ေယာက္ မ်က္လံုးျပဴး၍ စိတ္ပ်က္သြားရသည္။
မႏွစ္က ဟိုဖက္ကမ္းသို႔အကူး ေလွေမွာက္ဖူးသျဖင့္ ေ၀ေ၀ တစ္ေယာက္ တဖက္ကမ္းသို႔ သြားရန္ လန္႔ေနျခင္း
ျဖစ္သည္။
"နင္က ဘာေတြအေရးႀကီးေနလို႔လဲ ေ၀ေ၀ရ"
"မႀကီးပါဘူးဟာ၊ ဟို..ဟိုေလ အမက ဆရာေလးနဲ႔မ်ား တစ္ေနရာရာသြားၾကတာလားလို႔"
ေ၀ေ၀၏စကားကို ၾကားလိုက္ရေသာ ေအာင္ေမာင္းတစ္ေယာက္ ရင္ထဲတြင္ ဒိန္းကနဲ
ျဖစ္သြားရသည္။ ဒါေပမယ့္ "ဟန္ကိုယ့္ဖို႔"ဆိုတဲ့စကားအတိုင္း ေအာင္ေမာင္းတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာမပ်က္ေအာင္
သတိထားလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ
"နင္ကလဲယာ..ရွာရွာေဖြေဖြ..အမလြင္မာနဲ႔ဆရာေလးက ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ"
"အာ..မဟုတ္ပါဘူး..ငါ ထင္တာပါဟာ..အိမ္ျပန္တာပဲေကာင္းပါတယ္ဟာ..သြားမယ္"
ေ၀ေ၀က သူ႔ဖာသာ စကားမွားသြားမွန္း သိ၍ ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္သြားေတာ့မွ ေအာင္ေမာင္း၏
ရင္ထဲတြင္ ဟင္း..ကနဲ ခ်လိုက္ႏိုင္ကာ မေျပး႐ံုတမယ္ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ေအာင္ေမာင္းသည္ ရြာအျပင္ဖက္သို႔
ထြက္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
ရြာ၏ေနာက္ဖက္ ကြင္းထဲဖက္တြင္ ရြာတန္းဆီမွ ေျခလွမ္းမွန္မွန္ျဖင့္ (၁၀)မိနစ္မွ် ေလွ်ာက္၍
သြားရေသာေနရာတြင္ ေသာက္ေရကန္ႀကီးႏွစ္လံုးက ဆက္လ်က္ ရွိေနသည္။ တစ္ကန္လွ်င္ အက်ယ္အ၀န္းက
တစ္ဧကေလာက္ ရွိသည္။ ကန္ေဘာင္ပတ္လည္တြင္က ထန္းပင္ေတြ အစီအရီ ေပါက္၍ေနသည္။
ထိုကန္ႀကီးမ်ား၏ အျခားတဖက္၌ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပ်က္ႀကီးတစ္ခု ရွိသည္။ တိုက္ေက်ာင္းႀကီးျဖစ္ၿပီး
အုတ္တံတိုင္းႀကီးႏွင့္ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ယခုအခါမွာေတာ့ အုတ္တံတိုင္းမွာလည္း ဟိုေနရာတစ္ခု၊
ဒီေနရာတစ္ခုျဖင့္ က်ိဳးပ်က္ ေနၿပီး အုတ္ေက်ာင္းႀကီးမွာလည္း အမိုးေတြက မရွိေတာ့ဘဲ နံရံအုတ္မ်ားပင္
ၿပိဳက်ပ်က္စီး၍ေနသည္။ ထိုေက်ာင္းပ်က္ႀကီး၏ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္၊ ေက်ာင္းပ်က္ႏွင့္ ေရကန္ႀကီးမ်ားၾကားတြင္
ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္း မ်ား၊ ဆူးမ်ားကလည္းရွိ၍ ေနေလသည္။ ထိုေနရာကို ရြာမွလူမ်ား အေရာက္အေပါက္
နည္းသည္။ ဒီေနရာကို ရြာကလူေတြ အမည္သမုတ္ ထားတာကိုက သရဲကုန္းဟု ေခၚဆိုထားသည္။ ဘာေၾကာင့္
ဒီလိုေခၚရတာလဲဆိုသည္ကိုေတာ့ ေအာင္ေမာင္း မသိ။
ထိုေနရာကိုေတာ့ ေအာင္ေမာင္းက အကြၽမ္းတ၀င္ရွိသည္။ ေန႔ခင္းဖက္ မၾကာခဏေရာက္ဖူးသည္။
ေရာက္ရျခင္းအေၾကာင္းအရင္း ကလည္း ကြၽဲေပ်ာက္၊ ႏြားေပ်ာက္ ရွာရင္း ေရာက္ဖူးသည္မွစ၍ အိမ္မွခိုင္းတာ
မလုပ္ခ်င္လွ်င္ ေအာင္ေမာင္းတစ္ေယာက္ ထိုေနရာသို႔ သြားေရာက္၍ ေနတတ္သည္သာ ျဖစ္သည္။ ယခုလည္း
ေအာင္ေမာင္းက ထိုသရဲကုန္းဆိုေသာ ေနရာသို႔ ဦးတည္၍လာေနျခင္းျဖစ္သည္။
ဆရာေလး စိန္၀င္းေမာင္ႏွင့္ အမလြင္မာတို႔ ကန္ဖက္ေလွ်ာက္ၾကရေအာင္ဟု ေျပာလိုက္သံကို
မစိန္မ၏ေစ်းဆိုင္မွ ထြက္လာေသာ ေအာင္ေမာင္းက အမွတ္မထင္ၾကားလိုက္ရၿပီး အိမ္မွ၀ယ္ခိုင္းလိုက္ေသာ
ပစၥည္းမ်ားကို ျပန္ပို႔ၿပီး ေအာင္ေမာင္းသည္ သူတို႔ေနာက္သို႔ အမွီလိုက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ကန္ေဘာင္ကို ေလွ်ာက္မည္ဆိုကတည္းက သရဲကုန္းဖက္ေရာက္ေတာ့မည္ဆိုသည္ကို
ေအာင္ေမာင္း အေသအခ်ာတြက္မိလိုက္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကန္ေဘာင္တြင္ လူေတြ
တစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စ ေရာက္လာတတ္သည္။ လူမလစ္၊ ဒါေၾကာင့္ လူလစ္ေသာ သရဲကုန္းဖက္ဆီထိ
ဆရာေလးႏွင့္ အမလြင္မာတို႔ သြားၾကလိမ့္မည္ဟု ေအာင္ေမာင္းက တြက္ဆလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ဆရာေလးစိန္၀င္းေမာင္က သူတို႔ရြာသို႔ ေရာက္လာသည္မွာ (၁)ႏွစ္ခန္႔ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။ အသက္က
(၃၀)ေလာက္ႏွင့္ အသားျဖဴျဖဴ၊ လူပံုေခ်ာေခ်ာ ျဖစ္သည္။ အမလြင္မာက အသက္(၂၅)ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီျဖစ္ၿပီး
တရြာလံုးက ကာလသားေတြ သေဘာက်ေငးရေလာက္ေအာင္ လွသည့္သူျဖစ္သည္။
ေ၀ေ၀ ဆိုတာကေတာ့ အမလြင္မာ၏ညီမအရင္း ျဖစ္ၿပီး အသက္က(၁၇)ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီျဖစ္သည္။
ေအာင္ေမာင္းႏွင့္ ေ၀ေ၀က ကစားေဖာ္၊ ကစားဖက္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္သည္။ ေ၀ေ၀ ကလည္း သူ႔အမ
နီးနီးေလာက္ လွသည္။ ဒါေပမယ့္ အမလြင္မာလို အပ်ိဳႀကီးလုပ္ခါ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ မရွိ၍သာ သိပ္ၿပီး မေပၚလြင္
ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လာေသာ ေအာင္ေမာင္းတစ္ေယာက္ ကန္ထိပ္သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ
သူထင္သည့္အတိုင္းပင္ လူရိပ္ႏွစ္ခုက သရဲကုန္းဖက္သို႔ တေရႊ႕ေရႊ႕သြားေနသည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ ေအာင္ေမာင္း
သည္ ကန္ေဘာင္ေပၚသို႔တက္၍ ေလွ်ာက္ရန္ႀကံၿပီးမွ မတက္ေတာ့ဘဲ ကန္ေဘးမွပင္ ပတ္ကာ ေလွ်ာက္လာခဲ့
ေလေတာ့သည္။ အခ်ိန္ကလည္း ညေန(၄)နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလးပင္ ရွိသျဖင့္ ေနခ်ိဳသြားၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း
အလင္းေရာင္က အားေကာင္းလ်က္ပင္ ရွိေနေသးသျဖင့္ ၿခံဳႏြယ္မ်ားကို ေတြ႔ပတ္၍ေလွ်ာက္လာေသာ
ေအာင္ေမာင္းတစ္ေယာက္ ျမင္ျမင္ထင္ထင္ျဖင့္ ခရီးတြင္လ်က္ ရွိေနေလေတာ့သည္။
ဆရာေလးစိန္၀င္းေမာင္က လြင္မာ၏လက္ကိုဆြဲကာ ၿခံဳေတာထဲ၀င္ေသာအခါ လြင္မာက ႐ုန္းသည္။
"ဟာကြာ..အျပင္မွာပဲ ထိုင္မယ္"
"လာပါ လြင္မာရာ..တစ္ေယာက္ေယာက္ ေတြ႔သြားရင္ ခက္မယ္.."
ေအာင္ေမာင္းတစ္ေယာက္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး အသက္ပင္ရဲရဲမ႐ွဴရဲဘဲ သူတို႔ကို ၾကည့္ေနသည္။
ဆရာေလးစိန္၀င္းေမာင္၏ ေျပာစကားအရ လြင္မာက ရွက္ၿပံဳးေလးၿပံဳးကာ ဆရာေလးေခၚရာ ၿခံဳေတာထဲသို႔
၀င္လိုက္သြားသည္။
ေအာင္ေမာင္းက ေနရာမွထကာ ခါးကိုကုန္း၍ အသာေလး ေရွ႕သို႔တိုးၿပီး လိုက္ခဲ့သည္။
"လုပ္ၿပီ..ၾကည့္ပါလားလို႔..အဟင့္.."
ေအာင္ေမာင္း၏ ေမးေၾကာႀကီးမ်ား ေထာင္ထလာသည္။
"အာကြာ..အတင္းပဲ..ကြၽတ္..မႀကိဳက္ဘူး"
လႈပ္လႈပ္ရွားရွား အသံေလးမ်ားထြက္လာသည္။ ေနရာေရႊ႕တာလား၊ ဘာလဲ သစ္ကိုင္းေျခာက္
ေလးေတြ တက္နင္းမိသံလည္း ၾကားရသည္။ လံုခ်ည္ျဖန္႔၀တ္သံမ်ိဳးလည္း ၾကားရသည္။ သူတို႔၀င္သြားရာ
ၿခံဳတို႔ၾကားတြင္ ေလးငါးေပမွ် ေျမေျပာင္ေျပာင္ေလးက ရွိေနသည္။ ေအာင္ေမာင္းတစ္ေယာက္ ေရွ႕သို႔ဆက္၍
မထြက္ရဲ၊ သူတို႔ကိုလည္း မေတြ႔ရေသး၊ အသံသာၾကားေနရသည္။ ေအာင္ေမာင္းတစ္ေယာက္ ခဲေလသမွ်
သဲေရက်ျဖစ္ၿပီဟု ႀကံရာမရ ျဖစ္ေနသည္။
"အဲဒါေၾကာင့္ သူကို မေတြ႔ခ်င္တာ..အြန္႔"
တိတ္သြားသည္။ က်ိဳးက်ိဳးကြၽတ္ကြၽတ္ အသံေလးေတြ ခပ္ျဖည္းျဖည္းေလး တိုးညႇင္းစြာ ၾကားရသည္။
"အင့္..အင္႔" လြင္မာ၏ ေအာင့္သက္သက္ အသံေလး။
"ကြၽတ္..အာကြာ.." တိုးညႇင္းစြာျဖင့္ နာက်င္ ၾကည္ႏူးေသာ လြင္မာ၏အသံ ျဖစ္သည္။
"ဟင့္အင္း"
စိန္၀င္းေမာင္ ဘာေျပာလိုက္သည္မသိ။ လြင္မာက ဟင့္အင္း ဟူေသာ အသံေလးက အစ္ၿပီး အသက္
ေအာင့္ထားရာမွ ထြက္လာသည္။
"ေအာက္က ခဲလံုးက နာလိုက္တာ."
ၿခံဳေတာေလး အနည္းငယ္လႈပ္ရွားသြားသည္။
"အ..အြန္႔..အင္..အင္.."
ေအာင္ေမာင္း၏ ပုဆိုးေအာက္မွ လီးေခ်ာင္းႀကီးက မတ္၍သြားသည္။ လက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္
ရသည္။
"အာ..အာ..အိုး..အိုး..ကြၽတ္.."
ေအာင္ေမာင္းက သူ႔လီးႀကီးကို တင္းသထက္ တင္းေအာင္ ဆုပ္ညႇစ္ထားသည္။ ထြားႀကိဳင္းေသာ
သူ႔လီးႀကီးက သူ႔လက္ျဖင့္ပင္ တကိုင္မဆန္႔ေအာင္ မာန္ေတြထလာေနသည္။
"ေသပါၿပီ..ေသပါၿပီ.."
ႏွစ္ခ်က္ဆင့္ၿပီး ေသပါၿပီဟု ေအာ္လိုက္ေသာ လြင္မာ၏အသံက ေအာင္ေမာင္း၏ လီးထိပ္မွ
အရည္ၾကည္မ်ားကို စစ္ကနဲ၊ စစ္ကနဲ ေတာက္ေတာက္ က်ေစသည္။ ပတ္ဆိုေသာ အသံေလးက တခ်က္
ထြက္လာသည္။ စိန္၀င္းေမာင္၏ အသက္႐ွဴသံႀကီးက ျပင္းထန္ေနေအာင္ ႐ွဴး႐ွဴးရွဲရွဲ ထြက္ေနသည္။
ေအာင္ေမာင္းစိတ္ေတြ ဘေလာင္ဆူလာေလၿပီ။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေတာ့ ၿခံဳအကြယ္မွ မတ္တပ္ရပ္၍
ၿခံဳကိုေက်ာ္ကာ ၾကည့္လိုက္သည္။ လြင္မာက ေျမကမူေလးတစ္ခုကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စံုေထာက္ထားကာ
ဖင္ကုန္းေပးထားသည္။ ထမီကို ခါးသို႔ လိပ္တင္ထားရာ လြင္မာ၏ဖင္ႀကီးက ေဖြးဥ၍ ေနသည္။
စိန္၀င္းေမာင္က ပုဆိုးကို ပင့္လွန္ၿပီး လြင္မာ၏ေစာက္ဖုတ္ထဲသို႔ သူ႔လီးကုိ ကိုင္ကာ ငံု႔ၾကည့္ၿပီး
သြင္းသည္။ ၀င္သြားဟန္တူသည္။ လြင္မာ၏ ပခံုးေလးႏွစ္ဖက္ကို ေက်ာေပၚမွ ေက်ာ္ဆြဲကာ ႀကံဳး၍လိုးသည္။
"အ..အ..အ..အ..အင့္..အြန္႔"
လြင္မာ၏ခါးေလး ေကာ့တက္သြားကာ ေခါင္းကို မၾကာခဏယမ္းသည္။ လြင္မာ၏ဆံပင္ေတြက
ေျပက်သြားသည္။ စိန္၀င္းေမာင္၏ ေဆာင့္ခ်က္က ႏွစ္ဆင့္ ျဖစ္သည္။ လြင္မာက သူမ၏ဖင္ႀကီးကို ဘယ္ညာႏြဲ႕၍
လႈပ္ေပးရွာသည္။
စိန္၀င္းေမာင္က အားျဖင့္ေဆာင့္ထည့္လိုက္တိုင္း လြင္မာတစ္ေယာက္ အသည္းစြဲသြားဟန္ျဖင့္
ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ျပတ္လုနီးပါး ကိုက္ထားလိုက္ရွာသည္။ တျဖည္းျဖည္း သူမ၏ဖင္ႀကီးကို ဖံုးက်လာေသာ ထမီကုိ
လြင္မာက လက္ကေလးတစ္ဖက္ျဖင့္ ျပန္၍ ဆြဲတင္သည္။
အင့္ကနဲ..အင့္ကနဲ အသားပါပါ ႏွစ္ခ်က္ဆင့္ေဆာင့္ၿပီးေနာက္ လြင္မာ၏ေက်ာကုန္းေပၚသို႔
ေမွာက္လ်က္က်ကာသြားၿပီး မွိန္းေနသည္။
"ဖယ္ကြာ..ေတာ္ၿပီ.."
လြင္မာ၏မ်က္ႏွာက အႀကီးအက်ယ္ ပ်က္ေနရွာသည္။ စိန္၀င္းေမာင္ကို မၾကည့္ဘဲ လက္ျပန္ေလး
ခပ္သာသာ ထုသည္။ စိန္၀င္းေမာင္က လြင္မာ၏လက္ေလးကို ဖမ္းၿပီး ရင္ခ်င္းအပ္လိုက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို
စုပ္နမ္းျပန္သည္။ လြင္မာ၏ လက္ေလးႏွစ္ဖက္က စိန္၀င္းေမာင္၏ေက်ာျပင္ႀကီးကို ဖက္၍ထားသည္။
စိန္၀င္းေမာင္သည္ သူ႔ဒူးႏွစ္ဖက္ကို ခပ္ကြကြလုပ္၍ လြင္မာ၏ ထမီကို ခြၽတ္ခ်လုိက္သည္။
သူ႔ပုဆိုးကိုလည္း ပံုခ်လိုက္သည္။ ေအာက္ပိုင္းေတြ ၀တ္စလစ္ ျဖစ္သြားေသာ စိန္၀င္းေမာင္ႏွင့္ လြင္မာတို႔၏
မဲေမွာင္ေသာ အေမႊးအံုႀကီးမ်ားကို ေအာင္ေမာင္း ေတြ႔ေနရသည္။
လြင္မာက ကြၽတ္က်သြားေသာ ထမီစကိုလိုက္၍ ဆြဲေသးသည္။ မမီလိုက္..။ ဘုတ္ကနဲ
စိန္၀င္းေမာင္၏ ေက်ာကို ထုၿပီးမွ ဖက္လိုက္ကာ ေအာက္သို႔ ငံု႔ၾကည့္သည္။ စိန္၀င္းေမာင္၏ လီးႀကီးက
မတ္ေတာင္၍ ေနၿပီး လီးရည္မ်ားႏွင့္ လက္လက္ထေနသည္။
စိန္၀င္းေမာင္က လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ သူ႔လီးႀကီးကို ကိုင္ၿပီး လြင္မာ အဖုတ္ထဲသို႔ လိုးသြင္းသည္။
၀င္သြားမွ ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းကို ျပန္ေမာ့ကာ တင္းတင္းႀကီးဖက္ထားၿပီး ေဆာင့္၍လိုးၾကာသည္။
လြင္မာကလည္း ျပန္၍ေဆာင့္သည္။ ပူးတံုခြာတံုျဖစ္ေနေသာ ဆီးစပ္ႏွစ္ခုၾကားတြင္ ေပါင္းကူးတံတားလို
ျဖစ္ေနေသာ လီးတန္ထြားထြားႀကီးကို ေအာင္ေမာင္းျမင္ေနရၿပီး လြင္မာက ဖင္ႀကီးကို ေကာ့ေကာ့ၿပီး
ေဆာင့္လိုက္တိုင္း စိန္၀င္းေမာင္၏လီးတန္ႀကီးက တင္းတင္းသြားကာ လီးအေျခရွိ ေဂြးစိႀကီး ေအာင့္က်င္
လာေအာင္ လိုးခ်လာသည္။
တစ္ခ်ိန္တြင္ လီးက အရွိန္လြန္ၿပီး ကြၽတ္သြားဟန္တူသည္။ စိန္၀င္းေမာင္က မကိုင္ဘဲ ျပန္ထည့္ရန္
ဒူးကိုေကြးသည္။ ဖင္ကိုေရႊ႕လ်ားၿပီး လိုက္ေတ့သည္။ လြင္မာကလည္း ငံု႔ၾကည့္ကာ လီးတန္ထိပ္ႏွင့္ သူမ၏
ေစာက္ပတ္ အ၀ကို လိုက္ေတ့သည္။ မရ..ေခ်ာ္ထြက္ေနသည္။ လြင္မာက စိတ္မရွည္ဟန္ျဖင့္ လီးႀကီးကို
ကိုင္လိုက္သည္။ ကိုင္သည္ဆိုရာတြင္လည္း လက္ေခ်ာင္းေလး သံုးေခ်ာင္းျဖင့္သာ ကိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ၿပီးမွ
သူမ၏ဗိုက္ကုိ ရွပ္ကာ ဆီးခံုႀကီးကို ေကာ့ၿပီးမွ လီးကို ကိုင္၍ သြင္းလိုက္သည္။
ပတ္ကနဲဆိုေသာအသံသည္ ေပ(၃၀)မွ် အကြာမွ ေအာင္ေမာင္းပင္ ၾကားလိုက္ရသည္။ ၀င္သြားမွ
လက္ကေလးကို လႊတ္ၿပီး စိန္၀င္းေမာင္၏ ပုခံုးကို အင္..အင္ ဟု အားေလးျဖင့္ ထုၿပီး ေက်ာျပင္ႀကီးကို
သိုင္းဖက္ လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာေလးကိုမူ စိန္၀င္းေမာင္၏ ရင္ခြင္ထဲ၌ ၀ွက္ထားရွာသည္။ ဘြတ္ကနဲ၊ ျဗစ္ကနဲ
ၾကားလိုက္ ရသည္။
"အား..အ.အား..အကိုရယ္" ဟု လြင္မာမ်က္ႏွာေလးေမာ့ကာ ျဖဴေဖြးကာ သြားေလးမ်ား
ေပၚေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဟၿပီးညည္းသည္။ စိန္၀င္းေမာင္က တအားေဆာင့္သည္။ လြင္မာက ေနာက္သို႔
ဆုတ္ဆုတ္သြားသည္။ ေဆာင့္ရင္း၊ ေဆာင့္ရင္း အခုနက လက္ေထာက္၍ထားခဲ့ေသာ ကမူေလးႏွင့္
ဖေနာင့္တိုက္မိကာ လဲက်သြားသည္။
"ပတ္" ကနဲ အက်ယ္ႀကီးျမည္ကာ လီးတန္ႀကီးက ေငါက္ကနဲေထာင္၍ ကြၽတ္ထြက္လာသည္။
လြင္မာက ပါးေလးေဖာင္းကာ ႏႈတ္ခမ္းကို စူၿပီး ျပန္မထဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲထားစဥ္ စိန္၀င္းေမာင္က လြင္မာ၏
ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲေျမႇာက္ကာ အထက္သို႔ ပင့္တင္လိုက္ေလရာ လြင္မာ၏ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က ေျမျပင္ကို
တံေတာင္ႏွင့္ေထာက္လိုက္ရသည္။
ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းေပၚသို႔ ဆြဲေထာင္လိုက္မွ လြင္မာ၏ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက ျပည့္ျပည့္၀၀ႀကီး ေပၚလာ
သည္။ တင္းေန၊ ခံုးေနေသာ ေစာက္ပတ္အေပၚပိုင္းတြင္သာ အေမႊးမ်ားမဲေနၿပီး ေစာက္ပတ္ႏွစ္ျခမ္းကမူ ရဲရဲ
ေတာက္ေနသည္။ လက္တစ္လံုးခန္႔ ၿပဲဟေနေသာ ေစာက္ပတ္ႀကီး၏အထက္မွ ေဘးတစ္ဖက္ဆီတြင္ အသား
မွ်င္ေလးႏွစ္ခုက တြဲက်ေနသည္။
စိန္၀င္းေမာင္က ျပဴးထြက္ေနေသာ ေစာက္ေစ့ႀကီးကို လီးႀကီးႏွင့္ ဖိကာ ေမႊေပးလိုက္ရာ လြင္မာ
တစ္ေယာက္ ေခါင္းဘယ္ညာ ခါသြားသည္။ အသံမထြက္။ ထိုမွ လီးဒစ္ကို နီရဲေနေသာ ေစာက္ပတ္အသား
ႏွစ္ျခမ္းၾကားထဲသို႔ထည့္ၿပီး အထက္ေအာက္ စုန္လိုက္၊ ဆန္လိုက္ျဖင့္ ကလိေနျပန္သည္။
"အာ..အင့္.."
ဆြဲေျမႇာက္ထားေသာ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို အတင္း႐ုန္းသည္။ ထိုအခါက်မွ စိန္၀င္းေမာင္က သူ႔လီးကို
မကိုင္ဘဲ ေခါင္းတရမ္းရမ္းႏွင့္ ထိုးကာ ခင္ညိဳညိဳ အသားရစ္ေလး ၀ိုင္းေနေသာ ေစာက္ပတ္အ၀ထဲသို႔
စိုက္ထည့္လိုက္ကာ ေျခႏွစ္ဖက္ လႊတ္လိုက္ၿပီး ႏို႔ႏွစ္လံုးကို ဆြဲကိုင္လ်က္ နင့္ကနဲႏွင့္၊ နင့္ကနဲေနေအာင္
ေဆာင့္လိုးခ်လိုက္ေလေတာ့သည္။
"အမယ္ေလး..အမယ္ေလး.."
ႏွစ္ခ်က္ဆင့္ေအာ္ၿပီး လြင္မာက ႏႈတ္ခမ္းကို ဖိကိုက္၊ မ်က္လံုးကိုတင္းေနေအာင္ မွိတ္ရင္း
ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းက မိုးေပၚသို႔ ေျမႇာက္ကနဲ ေျမႇာက္ကနဲ ၾကြၾကြသြားရရွာေလသည္။
"ပတ္..စုပ္..ဒုတ္..အား..ပလြတ္..ၿပြတ္..ဒုတ္..အမယ္ေလး..ျဗစ္..စြပ္..အ.. အ"
လြင္မာမွာ ပါးစပ္ေလးေလးဟ မ်က္ႏွာေလး ႐ွံဳ႕မဲ့လ်က္ တုန္ကနဲ တုန္ကနဲျဖစ္ကာ ညည္းေနေပ
မယ့္လည္း ဆရာေလးစိန္၀င္းေမာင္၏ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက လြင္မာကို မညႇာေပ။ ပို၍ပင္ ၾကမ္း၍ ျပင္းထန္
လာပါေသးသည္။ ေအာင္ေမာင္းကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရင္း ပုဆိုးထဲမွ ေရႊလီးေတာ္မွာ အၿငိမ္မေန
ႏိုင္ရွာေတာ့ဘဲ ေတာင္မတ္ေနေလသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ၏လီးထိပ္တြင္လည္း လီးရည္မ်ားျဖင့္ ရႊဲစိုေနေလသည္။
သူတို႔ကို ၾကည့္သည္ဆိုရာ၌လည္း ေတြ႔သမွ်ျမင္သမွ် အားလံုးကို ၾကည့္ေနသည္မဟုတ္။ စိန္၀င္းေမာင္၏လီးႀကီး
ထုတ္ခ်ီ သြင္းခ်ီျဖင့္ လိုးေနေသာ လြင္မာ၏ ေဖာင္းကား၍ ေစာက္ရည္မ်ားရႊဲနစ္ေနေသာ ေစာက္ပတ္ႀကီးႏွင့္
႐ွံဳ႕မဲ့ကာ အသည္းအသန္ျဖစ္ေနေသာ လြင္မာ၏မ်က္ႏွာေလးတို႔ကိုသာ ေရြးခ်ယ္၍ ၾကည့္႐ွဳ႕ကာ ဂြင္းတိုက္
ေနျခင္းျဖစ္ေလသည္။
မၾကာလိုက္ပါ။ စိန္၀င္းေမာင္က
"ဟင္း"
ကနဲ၊
"တင္း" ကနဲ ျဖစ္ေအာင္ပင္ အားကုန္ေဆာင့္လိုက္ၿပီး
"အင့္..ကနဲ" သက္ျပင္းခ်ကာ လြင္မာ၏ကိုယ္လံုးေလးကို ႀကံဳး၍ ဖက္လိုက္စဥ္မွာပင္ လြင္မာ တစ္ေယာက္
မွာလည္း
"အမယ္ေလး..အား..အီး..အမယ္ေလး" ဟူေသာ အသံေလးမ်ား အသည္းအသန္ ထြက္လ်က္
တကိုယ္လံုး ခါယမ္းသြားကာ စိန္၀င္းေမာင္၏လက္မွ လႊတ္သြားၿပီျဖစ္ေသာ သူမ၏ေျခေထာက္ေလးမ်ားမွာလည္း
တျဖည္းျဖည္း ေအာက္သို႔ က်သြားရေလေတာ့သည္။
ေအာင္ေမာင္းတစ္ေယာက္မွာလည္း လီးတန္ထိပ္မွ သုတ္ရည္မ်ားမွာ
" ၿပြတ္..ၿပြတ္" ကနဲ ပန္း၍
ထြက္သြား ရပါေလေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့မွ သူ၏လွန္ထားေသာပုဆိုးကို ျပန္၍ခ်ရလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္
တစ္ဦးကို တစ္ဦးဖက္ကာ မွိန္းေနၾကေသာ စိန္၀င္းေမာင္ႏွင့္ လြင္မာတို႔သည္လည္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္လာ
ၾကသည္။
ေအာင္ေမာင္းလည္း သူတို႔မျပန္ခင္ ျပန္မွဟု ေတြးလ်က္ လွည့္အထြက္ ၿခံဳမွသစ္ခက္ႏွင့္ သူ႔အကႌ်
လက္ေမာင္းမွာ ညိႇ၍ သူကလည္းလွည့္အထြက္ ၿခံဳလႈပ္သြားသျဖင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနရာမ်ိဳးမွာရွိေနေသာ
လြင္မာက ၿခံဳလႈပ္သြားတာေတြ႔၍ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေအာင္ေမာင္းကလည္း သူ႔အကႌ်စကို
သစ္ခက္မွျဖဳတ္ရင္း လြင္မာတို႔ဆီလွမ္း၍လွည့္အၾကည့္ ေအာင္ေမာင္းႏွင့္ လြင္မာတို႔သည္ မ်က္လံုးခ်င္း
ဆံုမိသြားၾကသည္။ ရင္ထဲတြင္ ဒိန္းကနဲ ျဖစ္သြားေသာ ေအာင္ေမာင္းက သူ႔အကႌ်စကို သစ္ခက္မွ ျဖဳတ္ၿပီးသည္ႏွင့္
ရြာဖက္သို႔ သုတ္ေျခတင္၍ ျပန္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
"ေအာင္ေမာင္း..ခဏ"
ၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ ေအာင္ေမာင္းနားထဲတြင္ မိုးႀကိဳးပစ္ခ်လိုက္သလို ျဖစ္သြားရၿပီး ဆတ္ကနဲ
လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ကိုေခၚသည္က အမလြင္မာ..ေအာင္ေမာင္း တကိုယ္လံုး ခ်က္ခ်င္းပင္ ေကာက္ကာ
ငင္ကာ တဆတ္ဆတ္တုန္၍ ျဖစ္လာသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ေအာင္ေမာင္းက ေနာက္ေၾကာင္းသို႔ အတင္းပင္
လွည့္၍ေျပးခ်င္သည္။
ေအာင္ေမာင္းသည္ လြင္မာကို ေရွာင္ေနသည္မွာ (၃)(၄)ရက္ေလာက္ ရွိၿပီ။ ဒီေန႔ေတာ့ ေသြးကလည္း
ေအး၊ မေတြ႔တန္ပါဘူး ဟုလည္း ေတြးမိကာ ေအာင္ေမာင္းတစ္ေယာက္ လြင္မာတို႔အိမ္ၿခံ၀ိုင္းမွ ျဖတ္၍ သြားမိ
သည္။ ခုေတာ့ အမလြင္မာႏွင့္ ပက္ပင္းတိုး၍ေနေခ်ၿပီ။
ေအာင္ေမာင္း ရပ္ေနရာမွ ရြာလမ္းမႏွင့္ လြင္မာရွိေနရာမ သူတို႔အိမ္ၿခံ၀ိုင္း တံခါးေပါက္မွာ ၀ါး
တ႐ိုက္ေလာက္ပင္ ေ၀းသည္။ ေအာင္ေမာင္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ ေအာင္ေမာင္းသည္
လြင္မာ၏ညီမ ေ၀ေ၀ႏွင့္မွ သူငယ္ခ်င္း။ အမလြင္မာကို ဟိုတုန္းကတည္းက ေၾကာက္ရေသာ ငယ္ေၾကာက္
ျဖစ္သည္။
"ေအာင္ေမာင္း..ဘာလုပ္ေနတာလဲ..လာေလ.."
ေျခာက္သလို ေခ်ာ့သလိုျဖင့္ ေလသံမာမာျဖင့္ အမလြင္မာက ေခၚလိုက္ေတာ့ ေအာင္ေမာင္းက
"ဟုတ္ကဲ့"
ဟု တခြန္းတည္းေျဖကာ လြင္မာရပ္ေနေသာေနရာဆီသို႔ ေလွ်ာက္၍ သြားသည္။ လြင္မာကလည္း
ေအာင္ေမာင္းတစ္ေယာက္ အေသအခ်ာ၀င္လာသည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ စိတ္ခ်လက္ခ်ပင္ လြင္မာက
ေအာင္ေမာင္း၏ ေရွ႕မွေန၍ ၿခံဆီသို႔ ေလွ်ာက္၍၀င္သြားသည္။
တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ကာ ေၾကာက္လန္႔တၾကားျဖစ္ေနသည့္ၾကားကပင္ ေအာင္ေမာင္း၏ မ်က္လံုးေတြက
သူ႔ေရွ႕မွ ေလွ်ာက္သြားေသာ လြင္မာ၏ တဆတ္ဆတ္ခါေနေသာ ဖင္ႀကီးဆီသို႔ ေရာက္၍သြားသည္။ တဆက္
တည္းမွာပင္ တေန႔က အမလြင္မာတစ္ေယာက္ အလိုးခံသည့္ျမင္ကြင္းကုိ ျပန္၍ျမင္ေယာင္လာရၿပီး
သူမ၏ဖင္ႀကီးကို မ်က္ေတာင္မခတ္ ၾကည့္၍ သူမေခၚေဆာင္ရာေနာက္သို႔ ပါသြားရင္းမွပင္ ေအာင္ေမာင္း၏
ပုဆိုးေအာက္မွ လီးႀကီးက ေထာင္းကနဲ ေထာင္းကနဲ မာေတာင္၍ လာပါေတာ့သည္။
ခဏတာ ေလွ်ာက္သြားၿပီးေတာ့ လြင္မာက ရပ္လိုက္ကာ သူရွိရာဖက္သို႔ လွည့္လိုက္သျဖင့္
ေအာင္ေမာင္းလည္း ကဗ်ာကယာ သူ႔အၾကည့္ကို လႊဲကာ အမလြင္မာ၏ ေရွ႕တြင္ ရပ္လိုက္သည္။ ေအာင္ေမာင္း
က အျပစ္ရွိေသာသြင္ျပင္ျဖင့္ လြင္မာ၏ မ်က္ႏွာကို ရဲရဲမၾကည့္ရဲ။ ေခါင္းကို ငံု႔၍ထားသည္။
"နင္..ဟိုေန႔က သရဲကုန္းကို ဘာလာလုပ္တာလဲ"
"ဟို..ဟို..ကိုေရႊညိဳရဲ႕ ဂ်ိဳလိမ္ႀကီး ေပ်ာက္လို႔ ၀ိုင္းရွာေပးရင္း ေရာက္သြားတာ"
"ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္ေနတာလဲ"
"ဟိုဟာ.." ေအာင္ေမာင္း၏စကားသံက ထပ္၍ ထြက္မလာ။
"ေျပာေလဟာ.."
"အဲ..ဟို..အမတို႔နဲ႔ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ပဲ"
"ဒါ..ဒါဆို နင္အကုန္ျမင္တယ္ေပါ့.."
အမလြင္မာ၏ အသံက တုန္တုန္ရီရီျဖစ္သြားသျဖင့္ ေအာင္ေမာင္းက အားတက္၍သြားကာ
စိတ္ထဲမွ နည္းနည္းရဲလာၿပီး ငံု႔ထားေသာေခါင္းကို ေမာ့၍ အမလြင္မာ၏မ်က္ႏွာကို ခပ္ရဲရဲၾကည့္လိုက္သည္။
အမလြင္မာ၏ ျဖဴေဖြးေသာ မ်က္ႏွာေလးမွာ နီရဲေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ၿပီးေတာ့ လြင္မာတစ္ေယာက္ မ်က္စိ၊
မ်က္ႏွာလည္း ပ်က္ေနသည္။
"ဟုတ္တယ္..အမ..ကြၽန္ေတာ္ အစအဆံုးျမင္တယ္.."
"နင္..ဘယ္..ဘယ္သူ႔ကို ေျပာေသးလဲ"
"မေျပာပါဘူး အမ"
လြင္မာက တံေတြးတစ္ခ်က္ မ်ိဳခ်လိုက္ၿပီး...သူမ၏မ်က္ႏွာက တည္သြားသည္။ သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း
ဆိုင္ ရပ္ေနေသာ လြင္မာထံမွ ေမႊးပ်ံ႕ေသာ သနပ္ခါးေပါင္ဒါရနံ႔မ်ားက ေအာင္ေမာင္း၏ ႏွာေခါင္း၀သို႔ တိုး၍
၀င္လာသည္။
"နင္..ဘယ္သူကိုမွ မေျပာနဲ႔ သိလား..ဒီမွာ ငါဆြဲခ်ိဳးပစ္လိုက္မယ္"
လြင္မာက ဆတ္ကနဲ ေအာင္ေမာင္း၏ ေပါင္ၾကားကို လက္ထိုးစမ္းၿပီး လီးတန္ႀကီးကို မိမိရရႀကီး
ကိုင္ကာ နည္းနည္းၫွစ္လိုက္သည္။
"ေတြ႔လား..ေသသြားမယ္.."
တစ္ခါမွ အကိုင္မခံဘူးေသးေသာ ေအာင္ေမာင္း၏ လီးေခ်ာင္းႀကီးက ေထာင္းကနဲ ေထာင္းကနဲ
သံဒုတ္ႀကီးလို ျဖစ္သြားသည္။ လြင္မာ မွာ ပါးစပ္ဟ၍ သြားသည္။ ေအာင္ေမာင္းကိုလည္း တအံ့တၾသ
ၾကည့္မိသည္။ ဒီေကာင္ေလး အေကာင္တာ ငယ္တာ သူ႔ဟာႀကီးက မနည္းမေႏွာပဲ၊ ဆရာေလးဟာႀကီးထက္ပင္
ႀကီးခ်င္ေသးသည္။ ပိုၿပီးေတာ့လည္း မာပံုရတယ္ ဟု လြင္မာက ေတြးလိုက္မိသည္။
"နင္..သတိထား.."
လြင္မာက မလႊတ္ခ်င္၊ လႊတ္ခ်င္ ေအာင္ေမာင္း၏လီးေခ်ာင္းႀကီးကို လႊတ္ေပးၿပီး သူမဘာသာ
ကတုန္ကရီျဖင့္ အိမ္ဖက္သို႔ လွည့္ထြက္သြားသည္။ ေအာင္ေမာင္းက ပထမဆံုး အေတြ႔အႀကံဳမို႔ ရင္ေတြ ပန္းေတြ
တုန္ကာ လွည့္ထြက္ခဲ့သည္။ ၿခံ၀မေရာက္မီ သူ႔ဟာႀကီးကိုလည္း ျပန္စမ္းၾကည့္ေနမိသည္။ အမလြင္မာ သူ႔ကို
ကိုင္ၾကည့္လိုက္စဥ္က သူခံစားလိုက္ရပံုကိုလည္း ျပန္ေတြးၾကည့္မိေနေလသည္။
"ေသာက္ေလ..ဆရာေလး..ေရေႏြး အခုပဲက်ိဳထားတာ"
"ေအာ္..အင္း..ေ၀ေ၀..အေမနဲ႔အမေရာ..ဘယ္သြားၾကလဲ.."
"အေနာက္ပိုင္းက ေဒၚခင္ေရႊအိမ္ကိုေလ အေၾကာေတြတက္လို႔ အေမ သြားအႏွိပ္ခံတာကို
အမလြင္မာက လိုက္သြားတယ္"
ဆရာေလး စိန္၀င္းေမာင္က ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ကို ငွဲ႔ထည့္ရင္း ထန္းလ်က္ ပန္းကန္ကို
လွမ္းႏႈိက္လိုက္သည္။
"အႏွိပ္ခံတာ မေကာင္းဘူးေ၀ေ၀ရဲ႕..ဒီလိုပဲ ခဏ..ခဏ သြားခံတတ္သလား"
"ဟင့္အင္း..တစ္ခါတေလ..အရမ္းခံခ်င္လြန္းမွ ခံတာပါ.."
ေ၀ေ၀ သူ႕စကားကို ေျပာၿပီးေတာ့မွ စကားႀကီးက တစ္မ်ိဳးဟု သတိရၿပီး မ်က္ႏွာေလးက
နီရဲသြားသည္။ စိန္၀င္းေမာင္ကလည္း သူ႔စကားကို သူရွိန္သြားသည္။
"အဟင္း..အႏွိပ္ခံတာကို ေျပာတာ.."
ရယ္စရာမဟုတ္ဘဲႏွင့္ ရယ္လိုက္ၾကသည္။ ေ၀ေ၀က ေခါင္းေလးငံု႔ လက္ေလးေထာက္ကာ
သင္ျဖဴးဖ်ာကို ကုတ္ျခစ္ေနသည္။ မလာစဖူး အလာထူးေသာ ဆရာေလးစိန္၀င္းေမာင္၏ လာရင္းကိစၥကို
သိခ်င္ေနသည္။ စိတ္ထဲက အမလြင္မာကို ေတြ႔ခ်င္လို႔မ်ား လာသလားဟု ေတြးေနမိသည္။
"ဟို..ဆရာေလး..အလည္သက္သက္ပဲလားဟင္"
ႏွစ္ေယာက္သား တိတ္ဆိတ္ေန၍ ေခါင္းေလးေမာ့ကာ အရဲစြန္႔ေမးရင္း စိန္၀င္းေမာင္ကို
ေမးျမန္းၾကည့္မိသည္။ ထိုအခါ ၀င္းလက္ေတာက္ပေနေသာ ဆရာေလး၏မ်က္လံုးအစံုက ေ၀ေ၀၏ ဖူးသစ္စ
ေရႊရင္ႏွစ္ၿမြာကို ၀င့္၀င့္စားစားႀကီး ၾကည့္ေနသည္ကို ပက္ပင္းတိုးသည္။ ေ၀ေ၀ တကိုယ္လံုး ရွိန္းကနဲ ျဖစ္သြား
ရသည္။ စိတ္ထဲတြင္လည္း ေက်နပ္သလို ခံစားရသည္။
"ေအာ္..အင္း..အဲ..ဟိုဒင္းပါ."
စိန္၀င္းေမာင္က လူမိေသာ သူခိုးႏွယ္ သမားဂိုက္ဖမ္းကာ အိမ္ဦးခန္း၌ထိုင္ရင္း ဘာေျပာရမွန္းမသိ
ျဖစ္ေနသည္။
"အဲ..ဟိုဒင္း..ေ၀ေ၀ အေမကို ဆရာနဲ႔ျပၾကည့္ပါလား.."
"အေမက ဒဏ္တဲ့..ဘာဒဏ္လဲမသိဘူး..ဟိုအေဖ ဆံုးမွ ဒဏ္က ေပၚတာတဲ့..အဲဒါ.."
လုပ္ျပန္ၿပီ..ငါ့ႏွယ္ေနာ္ ေသသာေသလိုက္ခ်င္တယ္..စကားေတြက အၿမီးအေမာက္လဲ မတည့္။
"ဟာ..ဒါဆို မီးယပ္ေပါ့.."
"အာ..အဲဒါေျပာတာ မဟုတ္ဘူး..ဟို..ေကာက္စိုက္..ပ်ိဳးႏုတ္လုပ္ခဲ့ရတဲ့ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္
ခါးက ကိုက္..ကိုက္ေနတာတဲ့.."
"ေအာ္..."
စိန္၀င္းေမာင္ကလည္း မိမိေျပာလိုက္ေသာ စကားအဓိပၸါယ္ကို ေ၀ေ၀ တမ်ိဳး အဓိပၸါယ္ေပါက္ သြား
ျပန္သျဖင့္ အားနာသြားသည္။ ကိစၥမရွိ၊ ေဆးေပါ့လိပ္ တစ္လိပ္ကို မီးၫွိကာ ဟန္မပ်က္ ဖြာလိုက္ရင္း စကား
စရွာေနသည္။ စိန္၀င္းေမာင္က အိမ္ေရွ႕ပုဏၰားကြယ္ေဘးတြင္ ထိုင္ေနျခင္းျဖစ္ၿပီး ေ၀ေ၀က အိမ္ခလယ္တိုင္ကို
ပုခံုးေစာင္းေလးမွီကာ ထိုင္ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕မွ ေလက တဟူးဟူး ထေနသည္။
"ေ၀ေ၀..အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ"
"ဆယ့္ခုႏွစ္ႏွစ္ ေက်ာ္ၿပီ..ၿပီးခဲ့တဲ့လက..ျပည့္ခဲ့တာ.."
"ဟိုတစ္ေယာက္က်ေတာ့ လြင္မာတဲ့..တစ္ေယာက္က ေ၀ေ၀တဲ့..နာမည္က ညီအမခ်င္း
နာမည္လည္းမတူဘူး"
"အဟင္း..မသိဘူး..ေခၚၾကတာပဲ"
ေ၀ေ၀က ရွက္မ်က္၀န္းေလး အစံု ေပကကပ္ ေပကလပ္လုပ္ရင္း႐ိုးစင္းစြာ ေျပာသည္။
ႏႈတ္ခမ္းေလးေပၚမွာကလည္း အၿပံဳးရိပ္ေလးေတြ ေျပးေနသည္။ ဒုကၡပါပဲ။ ဆရာေလးကလည္း ဘာေတြေမးမွန္း
မသိဘူး စိတ္ထဲမွ ၿငီးညဴေနမိသည္။
"ဟယ္..ေ၀ေ၀.."
႐ုတ္တရက္ စိန္၀င္းေမာင္က ေ၀ေ၀၏ေပါင္ၾကားထဲသို႔ သူ႔လက္ႀကီးကို လွမ္းၿပီးမွ တို႔လို႔တန္းလန္းႀကီး
ရပ္သြားသည္။ ေ၀ေ၀စိတ္ထဲက ထိတ္ကနဲျဖစ္ၿပီး ေပါင္ေပၚသို႔ ငံု႔ၾကည့္သည္။
"ဟာ..ျမန္ျမန္ ပုတ္ခ်ေလ..ေအာ္.."
ဆရာေလးစိန္၀င္းေမာင္က မထူးေတာ့ ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ သူ႔ေဆးလိပ္မွ လြင့္စင္သြားေသာ
မီးပြားမ်ားကို ေ၀ေ၀၏ ကိုယ္လံုးအႏွံ႔ ပုတ္ခ်ေပးသည္။ ပုခံုး..လက္ေမာင္..ရင္ဘတ္..ၿပီးေတာ့..ေပါင္..။
"အို..အို.."
ေ၀ေ၀ေနာက္သို႔ကိုယ္ကို ယို႔ၿပီး မ်က္ႏွာေလး တင္းကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အမွန္က ရွက္တင္းတင္းေလး
ျဖစ္သည္။
"ေဆာရီး..ကြၽန္ေတာ္အစိုးရိမ္လြန္လို႔.."
"ေတာ္..ေတာ္ေသးတယ္..မီးမေပါက္လို႔"
ရင္ေတြခုန္ကုန္သည္။ တဒိန္းဒိန္းႏွင့္ ေမာလာသည္။ ေ၀ေ၀ေနရာမွ ထၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္သို႔သြားကာ
ထမီကို တ၀ုန္း၀ုန္းျမည္ေအာင္ ခါသည္။ ၿပီးေတာ့ ေသသပ္စြာ ျပန္၀တ္သည္။ အခ်ိဳးက်က် တင္းေနေသာ၊
တစ္ေနေသာ ေ၀ေ၀၏ ခႏၶာကိုယ္အလွက ႏြမ္းပါးေသာ ေတာေနလူတန္းစား အလယ္မွာပင္ ရႊန္းလက္ေတာက္ပ
လွသည္။ တင္ပါးႀကီးေတြက အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ ဖြံ႔ထြားၾကသည္။ အရင္းတုတ္ အဖ်ားသြယ္ေသာ ေျခသလံုးႀကီး
ေတြက တျခားေသာ လူမ်ားလိုမဟုတ္ ေဖြးဥသန္႔စင္စြာ တုတ္ခိုင္ေနသည္။
လံုး၀န္းေသာ ပုခံုးသားက ၀တ္ထားေသာ လက္ျပတ္အကႌ်ေလးေအာက္မွ ျပည့္တင္းကား၍
ေနသည္။ စိန္၀င္းေမာင္ ရင္အခုန္ဆံုးမွာ သူမ၏လက္ေမာင္းမွ အေမႊးရွည္ေလးမ်ားသာ ျဖစ္သည္။
အေမႊးႏုေလးမ်ားက သန္မာစြာရွည္လ်ားေသာ္လည္း ျဖဴႏုေသာ လက္ေမာင္းေလးေပၚတြင္ ညီညာသပ္ရပ္စြာ
ေပါက္ေနသည္။
အင္း..လက္ေမာင္းမွာသာ ဒီေလာက္အေမႊးရွည္ေနရင္ေတာ့ စိန္၀င္းေမာင္ တစံုတခုကို
ပံုေဖာ္ၾကည့္ေနရင္း ရင္ေတြပူလာသည္။ ဒိတ္ကနဲ ဒိတ္ကနဲ ႏွလံုးခုန္သံက သူကိုယ္တိုင္ပင္ ျပန္၍ၾကားေနရသည္။
အပ်ိဳျဖစ္စ ေရႊရင္ႏွစ္မႊာက လံုးလံုး၀န္း၀န္းႏွင့္ ေမာက္ၾကြခံုးထေနသည္။ သိုသိပ္ ပိရိေသာ မိန္းကေလးမို႔သာ
ထိန္းသိမ္းထားႏုိင္ျခင္းျဖစ္သည္။ လႈပ္ရွားေလတိုင္း အိအိ လႈပ္လႈပ္ေလး ယိမ္းခါတတ္သည္။ ေသးက်င္ေသာ
ခါးေလးတြင္ စည္းေႏွာင္ထားေသာ ထမီစေလးအျပင္သို႔ ျဖဴ၀င္းေသာ ဗိုက္သားေလးက လက္တစ္လံုးခန္႔ အံထြက္
ေနရာ အသားစိုင္ေလးမွာ ႏူးညံ့လြန္းလွသည္။
ခါးဆီမွ ျပန္႔ကားသြားေသာ တင္ပါးဆံုႀကီးက ေဘးသို႔ကားၿပီး ဗ်က္ႀကီးေသာ တင္ပါးမ်ိဳးမဟုတ္ေခ်။
တင္အံုႀကီး ႀကီးသေလာက္ ေနာက္သို႔စူမို႔ေနေသာ ဖင္ႏွစ္ျခမ္းက လံုးလံုးေလးထစ္ၿပီး ေမာက္ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။
ညီမကို ခ်ိဳင္လွ်င္ ေကာင္းပါးမလားဟူေသာ အေတြးက၀င္၍လာသည္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္က သိပ္ေစာလြန္းသည္။
လြင္မာကိုပင္ အားမရႏိုင္ေသး။ အင္း..ဒီတစ္ခါေတာ့ ရွိေစေတာ့..စိန္၀င္းေမာင္တို႔က မိန္းမႏွင့္ ပတ္သက္
လွ်င္မရ။ လက္ကယဥ္ၿပီးသားျဖစ္သည္။
"ေ၀ေ၀.."သူတစံုတရာကို ေျပာရန္ အားယူၿပီး ေခၚလိုက္သည္။
"ရွင္..ဆရာေလး.."
"က်..က်ေနာ္ ျပန္ဦးမယ္.."
"ဟင္..အေမလာေအာင္ မေစာင့္ေတာ့ဘူးလား ဆရာေလး.."
"ေနာက္မွပဲ.."
ေျပာရင္းက စိန္၀င္းေမာင္သည္ အိမ္ေပါက္၀သို႔ ေရာက္သြားၿပီ ျဖစ္ေလသည္။
"ေမာတယ္..ေအာင္ေမာင္းရာ ခဏထိုင္ရေအာင္"
"အင္း.."
ေျပာဆိုရင္းက လြင္မာက ဇီးသီးေတြ အိတ္တစ္၀က္နီးပါးရေနၿပီျဖစ္ေသာ
က်န္ေက်ာင္းအိတ္ကို ေျမႀကီးေပၚသို႔ ဖုတ္ကနဲခ်ၿပီး သူမ၏ တင္သားအိအိႀကီးကို ေျမျပင္ေပၚသို႔ ထိုင္ခ်လိုက္
သည္။
သူတို႔ေရာက္ေနေသာ ေနရာက သူရဲကုန္းေက်ာင္းပ်က္ႀကီးနားတြင္ ျဖစ္သည္။ ဒီေနရာမွာ ဇီးပင္
ေတြက အမ်ားအျပားရွိၿပီး လူသူအေရာက္အေပါက္ နည္းေတာ့ ဇီးသီးေတြက ၿပြတ္ခဲေနသည္။ ဒါကို ဟိုတေန႔က
ဒီေနရာေရာက္ဖူးေသာ လြင္မာက ေတြ႔ၿပီး သြားေရက်ခဲ့ရာမွ ဒီေန႔မွ ေအာင္ေမာင္းကို ေခၚၿပီး ဇီးသီး လာခူး
ေနျခင္းျဖစ္သည္။
ေအာင္ေမာင္းကလည္း လြင္မာႏွင့္ လက္တကမ္းအကြာတြင္ ထုိင္ခ်လိုက္ၿပီး မ်က္လံုးေလးကိုလွန္ကာ
လြင္မာထံ ၾကည့္လိုက္သည္။ ဒီမွာတင္ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာ လြင္မာႏွင့္ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုမိကာ လြင္မာက
သူ႔ကို ၿပံဳးျပလိုက္သည္။ လြင္မာ၏အၿပံဳးက ေအာင္ေမာင္း၏ရင္ကို ခါသြားေစခဲ့သည္။
ၿပီးေတာ့ လြင္မာက အသာေလး မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး ထမီကို ျဖန္႔၀တ္သည္။ ေလက တဟူးဟူး
တိုက္ေနေတာ့ လြင္မာ၏ေရွ႕ဖက္က ေပါင္တန္ႀကီးေတြႏွင့္ ေပါၾကားတေလ်ာက္မွာ ေလတိုက္သျဖင့္
အျဖန္႔လိုက္တြင္ အသားကို ထမီက ကပ္သြားၿပီး အတိုင္းသား ျမင္ေနရသည္။ ေပါင္ရင္းမွ ေဖာင္းေနေသာအရာက
အေတာ္ပင္ သိသိသာသာႀကီး ခံုး၍ေနသည္။
ေအာင္ေမာင္း၏ပုဆိုးေအာက္မွ လီးႀကီးက မာေၾကာေထာင္မတ္၍ လာေခ်ၿပီ။ လြင္မာက
နည္းနည္းၾကာၾကာေလး ထမီကို ျဖန္႔ထားၿပီးေတာ့မွ ၀တ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေအာင္ေမာင္းထံသို႔ တခ်က္
ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့..သူမကို ခပ္ရဲရဲပင္ၾကည့္ေနေသာ ေအာင္ေမာင္းကို ေတြ႔ရသည္။ သူမငံု႔ၾကည့္တာ
ေတြ႔တာေတာင္မွ ေအာင္ေမာင္းက မ်က္ႏွာကို မလႊဲဘဲ ခပ္ရဲရဲဆက္ၾကည့္ေနသည္။ လြင္မာက တစ္ခ်က္ ၿပံဳး
လိုက္သည္။
"ေအာင္ေမာင္း.."
"ဗ်ာ."
"ဟိုနားက ၿခံဳမွာ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ..ဟင္"
"ဟဲ့..ေအာင္ေမာင္း..ေျဖေလ.."
"အင္..အဲ.."
"ခစ္..ခစ္..ခစ္.."
ေအာင္ေမာင္း၏ရင္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခါရင္း လြင္မာအား မ်က္ျပဴးႀကီးႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ကာ တံေတြးကို
ဂြီကနဲေနေအာင္ ၿမိဳခ်သည္။
"အင္..ဟယ္.."
လြင္မာက စကားကို မဆက္ဘဲ ေခတၱရပ္ၿပီး ၿခံဳထဲသို႔ ေျပး၀င္သြားသည္။ ေအာင္ေမာင္း ငူငူ ေငါင္
ေငါင္ႀကီး ၾကည့္ေနမိသည္။
"တူၿပီးေဟ့..တူ.."
ေသာက္က်ိဳးနည္း ခ်က္ခ်င္း တူတူပုန္းတမ္း ကစားေနေသာ လြင္မာကို လူရွာရျပန္ေတာ့သည္။
အသာထိုင္ေနရာမွ ထၿပီး လြင္မာ၀င္သြားေသာ ၿခံဳကိုပတ္ၿပီး ၿခံဳေနာက္ဖက္မွေန၍ ေျခသံလံုစြာျဖင့္ ၿခံဳထဲသို႔
တိုးသည္။ ေတြ႔ၿပီ လြင္မာ ခပ္ကုန္းကုန္းေလးလုပ္ကာ သစ္ကိုင္းေလး တစ္ကိုင္းကိုၿဖဲကာ ေရွ႕သို႔ ဟိုသည္
ၾကည့္သည္။ ေနာက္မွ၀င္လာေသာ ေအာင္ေမာင္းက လြင္မာ၏ ၀န္း၀ိုင္းေသာ ႀကီးမားလွသည့္ ဖင္ႀကီးကို
စူးစူးရဲရဲ ၾကည့္ေနသည္။
လြင္မာက အနည္းငယ္ ပိုကုန္းၿပီး ေရွ႕သို႔စူးစိုက္၍ ၾကည့္လိုက္ျပန္သည္။ ထိုအခါ လြင္မာ၏ ဖင္ႀကီးက
ပို၍ တင္းတင္းၿပီး ေကာ့ေပးထားသလိုႀကီး ျဖစ္ေနရာ ေအာင္ေမာင္း၏ ရင္ထဲ၌ ကာမစိတ္ေတြက ဘေလာင္
ဆူလာသည္။ ထိုစိတ္၊ ထိုအာသာဆႏၵမ်ားျဖင့္ လြင္မာ၏ဖင္ႀကီးကို ေနာက္မွခြကာ ဖိကပ္လိုက္ၿပီး ကိုယ္လံုးေလးကို
တင္းတင္းႀကီး ဖက္ထားလိုက္ေလသည္။
"အေမ့.."
လြင္မာသည္ သူမ၏ ဖင္ၾကားထဲသို႔ ေငါေငါႀကီး တိုး၀င္လာေသာ ပူေႏြးေႏြးအတန္ႀကီးႏွင့္အတူ
တကိုယ္လံုး သိမ္းႀကံဳးၿပီး ေပြ႔ဖက္ျခင္းခံလိုက္ရသည့္အတြက္ ဆတ္ကနဲ ခါးေလးကို မတ္၍ရပ္လိုက္သည္။
"ေအာင္ေမာင္း..နင္ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ..လႊြတ္..လႊတ္"
ေအာင္ေမာင္းက သူ႔မ်က္ႏွာကို လွည့္ကာ သူ႔ေရွ႕သို႔ ရင္ခ်င္းအပ္လိုက္ေသာ လြင္မာ၏ပါးေလးကို
တင္းတင္းဆြဲကာ ႐ွိဳက္နမ္းျပစ္လိုက္ရာ လြင္မာ က်င္ကနဲ ရင္ေလးဖိုၿပီး ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္သြားမိသည္။
ေအာင္ေမာင္းကို ေလွ်ာ့တြက္လိုက္ျခင္းအတြက္ လြင္မာသည္ သူမဖာသာ ေနာင္တရသလို ျဖစ္သြားသည္။
ေပါၾကားအတြင္းသို႔ သန္မာ မာေက်ာစြာ တိုး၀င္လာေသာ အတန္ႀကီးကို ဖင္ေလးေနာက္ေကာ့ၿပီး
ေရွာင္လိုက္သည္။ ပါးစပ္ကလည္း တုန္တုန္ယင္ယင္ ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ႏွင့္ ေျပာေသးသည္။
"အဲဒါမ်ိဳး..မ..မလုပ္နဲ႔..ဟာ.."
ေအာင္ေမာင္းက ဘာတခြန္းမွမေျပာ လြင္မာ၏နဖူး၊ လည္ပင္း၊ ပါးျပင္တို႔ကို ဒလစပ္ ေလွ်ာက္နမ္းၿပီးမွ
ႏႈတ္ခမ္းနီနီရဲေလးကို စုပ္လိုက္သည္။
"အြန္း.."
"ၿပြတ္..ၿပြတ္..အြန္း..အြန္း.."
ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခု ပူးကပ္ေနသည္။ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ႀကီး ပူးကပ္ေနသည္။ ခႏၶာတိုယ္ႏွစ္ခုက ပူးကပ္၍
ေနရာမွ တုန္ခါ၍ေနသည္။ လြင္မာ၏မ်က္ေတာင္ေကာ့ႀကီးမ်ား စင္းက် ေမွးမွိတ္သြားသည္။ ေအာင္ေမာင္းက
သြက္လက္၍လာသည္။ သူ၏လက္တစ္ဖက္က လြင္မာ၏ေပါင္ၾကားကို လက္ဖ၀ါးေလး ပက္လက္လွန္ကာ
ကိုင္စမ္းပြတ္သပ္လိုက္ေလရာ လြင္မာ ဆတ္ဆတ္ခါခါေလး ယမ္းသြားသည္။
လြင္မာက သူမ၏ေစာက္ပတ္ကို ကိုင္ထားေသာ ေအာင္ေမာင္း၏လက္ကို ဆြဲဆိတ္လိုက္သည္။
ဖယ္ထုတ္သည္။ ေအာင္ေမာင္းက အနာခံၿပီး ဆက္ႏိႈက္ေနျပန္သည္။ လြင္မာ၏ ႏႈတ္ခမ္းသားႏုႏုေလးကို
ေအာင္ေမာင္းက မလြတ္တမ္း စုပ္ရင္း ေစာက္ပတ္ကို ကိုင္ဆြေနမႈေၾကာင့္ လြင္မာ၏ စိတ္မ်ား ထလာရေတာ့
သည္။
လြင္မာ၏လက္ေလးကလည္း ေအာင္ေမာင္း၏လီးႀကီးကို တင္းကနဲ ဆုပ္ကိုင္လ်က္ ၫႇစ္ကာ ၫႇစ္
ကာျဖင့္ ဆုပ္ ဆုပ္ေပးလိုက္သည္။ ေအာင္ေမာင္းက ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္ေနရာမွ ခြာလိုက္ကာ လြင္မာ၏ထမီကို
ေအာက္မွ ဆြဲလွန္လိုက္သည္။ သူ႔ပုဆိုးကိုလည္း လွန္တင္လိုက္သည္။ လီးထိပ္ႏုႏု တင္းတင္းႀကီးက လြင္မာ၏
ေစာက္ဖုတ္ကို ေပါင္ရင္းႏွင့္ ေစာက္ပတ္ၾကားထဲသို႔ ထိုးမိသည္။ လြင္မာ အသဲေလး ေအးကနဲ လႈိက္ဖိုကာ
အသက္ကို အင္းကနဲ ေအာင့္လိုက္၍ အံေလးကို တင္းတင္းေလး ႀကိတ္လိုက္ရွာသည္။
ေအာင္ေမာင္းက လြင္မာ၏ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကို အသာအယာ ကိုင္ကာ
ၿဖဲၿပီးမွ သူ႔လီးတန္ႀကီးကို ေတ့ၿပီး ေကာ့လိုးပစ္လိုက္သည္။
"ျဗစ္.."
ဆိုေသာ အသံက မသက္မသာႀကီး ေပၚထြက္လာၿပီး လြင္မာ၏ ခါးေလး ၫႊတ္သြားသည္။
"အာ..အာ.."
လြင္မာတစ္ေယာက္ ဆတ္ဆတ္ ဆတ္ဆတ္ႏွင့္ တုန္ခါေနရွာသည္။ ပါးစပ္ေလးဟကာ
"အာ..အာ"
ျဖင့္ ခပ္တိုးတိုး ေအာ္ရင္း ဖင္ႀကီးကို ေနာက္ဆုတ္ ေနာက္ဆုတ္ လုပ္သည္။ ေအာင္ေမာင္းကလည္း
ျမင္ဖူးထားသည့္အတိုင္း ဆရာေလး လြင္မာကို လိုးစဥ္ကအတိုင္းပင္ ေစာက္ပတ္ထဲမွ လီးကို အကြၽတ္မခံဘဲ
ေရွ႕သို႔ တိုးတိုးလိုက္ကာ မျပတ္ေဆာင့္သည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရွိရာႏွင့္ ၀ါးတစ္ျပန္စာေလာက္ေ၀းေသာ ေက်ာင္ပ်က္ အုတ္တံတိုင္း
ေဒါင့္ခ်ိဳးေလး၏ အတြင္းဖက္မွ လွမ္း၍ၾကည့္ေနေသာ အရက္သမား သိန္းဇံက သူတို႔ကို ၾကည့္ရင္းမွ ေအာင္ေမာင္း
ကို သေဘာက်စြာျဖင့္ သိန္းဇံက ၿပံဳးလိုက္သည္။ အိမ္ႏွင့္ရြာမွာ ေတြ႔တဲ့ေနရာ ၀င္႐ိုက္တတ္ေသာ အေဒၚအပ်ိဳႀကီး
(၂)ေယာက္ကို ေၾကာက္ရသျဖင့္ ေအးေအးေဆးေဆး အရက္ေသာက္ရန္ သရဲကုန္းသို႔လာေသာ သိန္းဇံ
တစ္ေယာက္ ခုေတာ့..အရက္ႏွင့္ျမည္းစရာ ျမင္ကြင္းက ရွိေနေခ်ၿပီ။
ၿပီးေတာ့ အသက္(၄၀)ရွိၿပီျဖစ္ေသာ တစ္ခုလပ္ အရက္သမား သိန္းဇံက လြင္မာကို ရြာထဲမွာ ေတြ႔တိုင္း
ပင္ ပစ္မွားေနသူျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ပုလင္းကို ကိုင္၍ မ်က္ႏွာမလႊဲဘဲ ၾကည့္ကာ ေသာက္လိုက္ ၾကည့္လိုက္ျဖင့္
လုပ္ေနေလသည္။
ေအာင္ေမာင္းက ေရွ႕သို႔ တိုးလိုက္ကာ မျပတ္ေဆာင့္သြင္းေနသျဖင့္ လီးႀကီးက တစ္၀က္ေလာက္
၀င္သြားကာ ေစာက္ပတ္ေလးကို တင္းကာ ၿပဲအာသြားေစေလရာ လြင္မာ၏ေပါင္ရင္းေလး ႏွစ္ဖက္ ခပ္ေအာင့္
ေအာင့္ ေလးျဖစ္သြား၍ သူမ၏ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ကြတတေလး လုပ္လိုက္မိေလသည္။
ေနာက္ဆုတ္ ေနာက္ဆုတ္ သြားေနေသာ လြင္မာတစ္ေယာက္ ပုဏၰရိပ္ထူထူ ၿခံဳေပၚေလးသို႔
ပက္လက္ေလး လန္က်သြားသည္။ ပုဏၰရိပ္ၿခံဳေလးက ခြက္က်ခ်ိဳင့္၀င္သြားသည္။ ေအာင္ေမာင္းက လြင္မာ၏
ေျခႏွစ္ဖက္ကို သူ႔ခါးေစာင္းတြင္ တင္ၫ ႇပ္ယူၿပီး ေပါင္တန္ႀကီးႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းႀကီးဆြဲကာ..ဆြဲကာ ဇြတ္
ကနဲ..ဇြတ္ကနဲ သမထည့္လိုက္သည္။
"အမေလး..အမေလး.."
လြင္မာ၏ လက္ႏွစ္ဖက္က ပုဏၰရိပ္ကိုင္းေလးေတြကို စုဆြဲကာ တင္းခံရွာသည္။ လီးေမႊးႀကီးေတြ
ၾကားမွ လံုးတန္တင္းတင္းႀကီးက ေနေရာင္၀ယ္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ တင္းေျပာင္ ၀င္းလက္ေနသည္။
အေၾကာစိမ္းႀကီးေတြ ေဖာင္းထလိုက္..လီးအရင္းသို႔ အေပၚယံအေရျပားေလးက တြန္႔တြန္႔ကပ္သြားပံုကို လည္း
ေကာင္း၊ တင္းေစ့ေနေသာ ေစာက္ပတ္ ထူထူအမ္းအမ္းႀကီး ႏွစ္ခုၾကား ျပည့္က်ပ္စီးပိုင္စြာ နစ္၀င္ သြားေနပံု
ကို လည္းေကာင္း ငံု႔၍ၾကည့္ရင္း မီးကုန္ယမ္းကုန္ ေဆာင့္၍လိုးလိုက္ေလရာ လြင္မာ၏ ဖိနပ္ေလးႏွစ္ဖက္စလံုး
ကြၽတ္က်ကုန္ေလသည္။
"အင့္..အင္း..အင့္အင္း..အင့္အင္း"
လြင္မာက မ်က္ႏွာေလးကို လႊဲထားရင္း အံေလးႀကိတ္ကာ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္း ေအာ္ေနသည္။
ခ်က္တိုင္းလည္း ထိထိမိမိ အရသာရွိသည္။ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ခံရသည္။ ေစာက္ေခါင္းေလးထဲ ပူကနဲ ပူကနဲ
၀င္သည္။ စအိုထဲကပါ က်ိန္းစပ္ေအာင္ ခံစားရသည္။ သူမ၏ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းက ေအာင္ေမာင္း၏ ခါးေပၚ၌
ခါယမ္းလႈပ္ရွားေနသည္။ ပုဏၰရိပ္ပန္းၿခံဳေလး တျဖည္းျဖည္း ျပားျပား၀ပ္သြားသည္ႏွင့္အမွ် လြင္မာ၏
ခႏၶာကိုယ္ေလးအတထက္ပိုင္းေလးသည္ နိမ့္နိမ့္ဆင္းသြားသည္။
အေရးေကာင္း၍ ဒိန္းေဒငါးဖ်က္ ဆိုသလို သိန္းဇံတစ္ေယာက္ လူရိပ္ေတြ႔၍ ျဖတ္ကနဲ ၾကည့္
လိုက္သည္။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ အုတ္တံတိုင္းေဘးသို႔ ထိုင္ခ်လိုက္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေအာင္ေမာင္း
ႏွင့္ လြင္မာတို႔ ဇီးသီးသြားခူးတာကို သိထားေသာ ေ၀ေ၀ တစ္ေယာက္ လိုက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ခါမွ်
မေရာက္ ဘူးေသာေနရာျဖစ္၍ ေ၀ေ၀က ဘယ္ေနရာမွာ လြင္မာတို႔ရွိမွန္းမသိ၍ ေက်ာင္းပ်က္ထဲသို႔ တန္း၍
၀င္လိုက္သည္။
အုတ္တံတိုင္းအပ်က္ႀကီးနားအေရာက္ အုတ္တံတိုင္းအျပင္ဖက္မွ အသံေတြၾကားသျဖင့္ ေျခဖ်ား
ေထာက္၍ အုတ္တံတိုင္းကို ေက်ာ္ၾကည့္သည္။ ျမင္ရပါၿပီ။ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္..ေ၀ေ၀
ရင္ထဲမွာ ဒိန္းကနဲျဖစ္သြားၿပီး တုန္တုန္ရီရီျဖစ္၍လာသည္။ အၾကည့္က ထိုေနရာမွ မခြာႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေျခဖ်ား
ကလည္း မေထာက္ႏိုင္ေတာ့ ေအာက္သို႔ ငံု႔ၾကည့္လိုက္သည္။ အုတ္တံတိုင္းတြင္ ေျမျပင္မွ (၁)ေပမွ် အျမင့္တြင္
သူမ၏ေခါင္း၀င္ႏိုင္႐ံု အေပါက္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ ေ၀ေ၀ေက ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ဒူးေထာက္၍ ေခါင္းကိုငံု႔ကာ
ထိုအေပါက္ထဲသို႔ ေခါင္းကိုသြင္းၿပီး အျပင္သို႔ ၾကည့္လိုက္သည္။ အမလြင္မာႏွင့္ ေအာင္ေမာင္းတို႔ကို သဲသဲကြဲကြဲ
ေ၀ေ၀က ျမင္ရၿပီး ေ၀ေ၀သည္ သူမ၏ကိုယ္လံုးကို ဆက္၍ေရွ႕သို႔တိုးၾကည့္သည္..မရ။ အုတ္တံတိုင္း အေပါက္
ထဲသို႔ သူမ၏ပုခံုးက မ၀င္။ အုတ္စြန္းႀကီးေတြက ပုခံုးကို လာ၍ထိုးသည္။ ၿပီးေတာ့ ေရွ႕ကိုထြက္လိုက္ပါက
အမလြင္မာတို႔ ျမင္သြားမွာကို စိုးရေသးသည္။
ဒါေၾကာင့္ ေ၀ေ၀က ဒီအတိုင္းပင္ ေနကာ ဆက္၍ၾကည့္ေနမိသည္။ ေ၀ေ၀၏အေနအထားက
ဖင္ဗူးေတာင္းေထာင္ထားေသာ ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္ကာ အုတ္တံတိုင္း၏ေရွ႕သို႔ သူမ၏ေခါင္းကထြက္ေနၿပီး သူမ၏ ပုခံုး
မွေန၍ ေျခဖ်ားထိ ကိုယ္လံုးေလးတစ္ခုလံုးကိုေတာ့ အုတ္တံတိုင္း၏ အတြင္းဖက္ ဖင္ဗူးေထာင္းပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္
ေနေလသည္။ ပုဏၰရိပ္ပန္းၿခံဳေလးျပားသြားၿပီး လြင္မာ၏ခႏၶာကိုယ္အထက္ပိုင္းေလးက နိမ့္ဆင္းသြားသလို
သူမ၏ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းက ပိုမို၍ျမင့္တက္လာသည္။
ေအာင္ေမာင္းက ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခပ္ကားကားရပ္ကာ သူမ၏တင္ပါးႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္
ပင့္တင္ဆြဲယူကာ အားပါပါျဖင့္ သူ၏လီးတန္ႀကီးကို ေဆာင့္ေဆာင့္ထည့္၍လိုးသည္။ လြင္မာ၏ထမီေလးက
သူမ၏ရင္ေခါင္းဆီသို႔ ေလွ်ာက်၍ဆင္းလာသည္။ ထိုအခါ ေဇာင္းထေဖာင္း<ကေနေသာ ရွည္လ်ားသည့္
ေစာက္ေမႊးပြပြေလးမ်ားကို ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ျမင္ေနရသလို ျပဴးျပဴးေထာင္ေထာင္ႀကီး ေငါက္ေတာက္
ေတာက္ ထြက္ေနေသာ အစိေလးမွာ ထင္ထင္ရွားရွားႀကီး ျမင္ေနရေလသည္။
"က်ေတာ့မယ္"
လြင္မာေခါင္းေလးက ပုဏၰရိပ္ပန္းၿခံဳေလးသို႔ ကြၽံက်ကာနီးျဖစ္၍ သူမသည္
တအင္းအင္း ညီးညဴ ႐ွိဳက္ငင္ေနရာမွ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
"မက်ပါဘူး..ဒီမွာဆြဲထားတာ"
"နင္..ငါကို တကယ္ခ်စ္တာ ဟုတ္ရဲ႕လား ေအာင္ေမာင္း.."
"တကယ္ခ်စ္တာပါ..အမလြင္မာရယ္..တကယ္ ဘုရားစူး"
ဆရာေလးထက္ လီးေရာ၊ ေဆာင့္တာပါ ပိုသာေသာ ေအာင္ေမာင္းကို စြဲမိသျဖင့္ ဒီစကားကို
လြင္မာက ေမးလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေအာင္ေမာင္း၏ ေျဖသံကိုၾကားလိုက္ရေတာ့မွ လြင္မာ၏စိတ္ထဲတြင္
ေက်နပ္သြားသည္။
သူတို႔၏ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုက အၿငိမ္ မေန။
လြင္မာ၏ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္က ေအာင္ေမာင္း၏ ခါးကိုခြလ်က္ ၫႇပ္ထားရင္း သူမ၏လက္ႏွစ္ဖက္
က ေအာင္ေမာင္း၏လည္ပင္းကို တြဲခိုသိုင္းဖက္ထားသည္။ လြင္မာ၏ က်ဥ္းေျမာင္းစီးပိုင္ေနေသာ ေစာက္ေခါင္း
အတြင္း၌ ေအာင္ေမာင္း၏ႀကီးမားထြားႀကိဳင္းလွေသာ လီးတန္ႀကီးက ဖိကပ္စိုက္သြင္းထားဆဲ..။
"နင္..ဘယ္သူမွ ေလွ်ာက္မေျပာရဘူးေနာ္.."
ေအာင္ေမာင္းက အသက္ကို ႐ွဴးကနဲ ႐ွဴးကနဲ မႈတ္ထုတ္ ႐ွဴ႐ွိဳက္ရင္း ပုဏၰရိပ္ပန္းၿခံဳေလး သိမ့္သိမ့္
ခါယမ္းေအာင္ ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးရင္း လြင္မာ၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ လီးရည္မ်ားကို တ၀ႀကီး ပန္းသြင္းပစ္
လိုက္ေလသည္။
ၿပီးေတာ့ တဖန္ လြင္မာ၏ခါးကို တင္းတင္းႀကီး ဖက္လိုက္ကာ မကြၽတ္ေသးေသာ လီးတန္ႀကီးကို
ဇိကနဲေနေအာင္ ဖိသြင္းလိုက္ျပန္သည္။
"ၿဗိ..ျဗစ္"
ဆိုေသာ ဖ်စ္ၫႇစ္၀င္သြားေသာအသံေလးႏွင့္အတူ လြင္မာက
ေအာင္ေမာင္း၏လည္ပင္းႀကီးကို ဟီးေလးခိုကာ..
"အ..အ..အီး..အီး..အ..အား.." ဟူ၍မခ်ိမဆန္႔ျဖင့္ မ်က္ႏွာေလး တစ္ခုလံုး ႐ွဳံ႕မဲ့ကာ
ညီးထြားရင္း လြင္မာတစ္ေယာက္ တကိုယ္လံုး ဆတ္ဆတ္ခါ၍ ေကာ့က်သြားရေလေတာ့သည္။
အမလြင္မာႏွင့္ ေအာင္ေမာင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အ၀တ္အစားမ်ားကို ေသေသသပ္သပ္၀တ္၍
ဆန္႔ဆန္႔ျပန္႔ျပန္႔ ျဖန္႔ကာ ၿပီးေတာ့မွ ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ တပ္မက္စြာၾကည့္လိုက္ၾကၿပီးမွ
ဘာမွေျပာမေနေတာ့လဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကာ တအား ဖက္လိုက္ၾကၿပီး နမ္းေနၾကျပန္သည္။ ၿပီးမွ.. ႏွစ္ေယာက္
သား ထိုေနရာမွ ထြက္သြားၾကသည္။
ထိုအခ်ိန္ထိ ၿငိမ္၍ၾကည့္ေနေသာ ေ၀ေ၀တစ္ေယာက္ သူတို႔ထြက္သြားၾကသည္ႏွင့္ သူမ၏ ကိုယ္လံုး
ေလးကို ေနာက္သို႔ဆုတ္၍ ထြက္မည္အျပဳ၌ ၾကမ္းတမ္းေသာလက္ႀကီးအစံုက သူမ၏ ေက်ာကိုဖိခ်လိုက္သည္။
ၿပီးေတာ့ ဖင္ဗူးေထာင္း ေထာင္ထားသလိုျဖစ္ေနေသာ သူမ၏ဖင္ဆံုေပၚမွ ထမီေလးကို ဆြဲ၍လွန္လိုက္ျခင္းကို
ခံလိုက္ရသည္။
ထို႔ေနာက္ သူမ၏ဖင္အစံုကို လက္ၾကမ္းႀကီးတစ္ဖက္က ေဆာင့္တြန္းလိုက္ၿပီး ပူေႏြးမာေတာင္ေသာ
လီးႀကီးက ေစာက္ပတ္ေအာက္မွ လွ်ိဳ၀င္လာသည္ကို ခံစားလိုက္ရသည္။
"ဘယ္သူလဲ..လႊတ္..ေအာ္လိုက္ရမလား.."
ေဒါသသံျဖင့္ ေလသံမာမာ ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း အသံေလးက တုန္၍ေနသည္။
"နင္ေအာ္လိုက္တာနဲ႔ နင့္ဖင္ထဲကို ဓါးတစ္ေခ်ာင္းလံုး ထိုးသြင္းလိုက္မယ္ မွတ္..ၾကားရဲ႕လား"
ၿခိမ္းေျခာက္သံက လူႀကီးအသံျဖစ္ၿပီး ေ၀ေ၀ မခန္႔မွန္းတတ္။ အသံၾသၾကနဲ႔မို႔ အသက္(၄၀)ေလာက္
ရွိမည္ဟုေတာ့ တြက္မိသည္။
"ေပါင္ကားေပးထားစမ္း..ခါးကိုခြက္ထား..ေအာ္ရင္အေသပဲ.."
ေ၀ေ၀ ေခြၽးသီးေခြၽးေပါက္မ်ား က်လာသည္။ ထိတ္လန္႔လြန္းသျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ားလည္း ေပါက္ေပါက္
က်လာသည္။
"ေအး..ေကာင္းေကာင္း အလိုးမခံရင္ ဓါးနဲ႔ ထိုးမယ္မွတ္.."
ေ၀ေ၀ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ခိုက္၍ေနသည္။ ဖင္ေလးႏွစ္ျခမ္းၾကားသို႔ ေမွးတင္ထားေသာ လီးႀကီးက
ပူေႏြးမာေတာင္ေနမွန္း ေ၀ေ၀ ေတြ႔ထိခံစားေနရသည္။ နဖူးမွ စီးက်လာေသာေခြၽးဥေလးမ်ားက မ်က္ေစ့ကို
စပ္ေစသည္။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနၿပီး ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ေနသည္။
ထိုစဥ္ လက္ဖ၀ါးၾကမ္းရွရွႀကီးက ေပါင္ၾကားသို႔ လွ်ိဳသြင္းၿပီး အေပၚသို႔ ပြတ္ဆြဲျခင္းကိုခံလိုက္ရေလရာ
ေ၀ေ၀ဖင္ႀကီး တုန္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲသို႔ လက္ခလယ္ကို ထိုးသြင္းၿပီး ေမႊေႏွာက္ျခင္းကို
ခံလိုက္ရျပန္ရာ ေ၀ေ၀ ဆတ္ဆတ္ခါသြားရသည္။
ေစာက္ရည္မ်ား ေညာင္ေစးက်ေအာင္ ေမႊေႏွာက္ထိုးဆြၿပီး သူ႔လက္ကို ေ၀ေ၀၏ ထမီျဖင့္ သုတ္ေန
သည္ကို ေ၀ေ၀ သိေနသည္။ ခဏအၾကာတြင္ မာေက်ာပူေႏြးေသာ လီးႀကီးက ေ၀ေ၀၏ ေစာက္ပတ္ေလးထဲသို႔
ညင္သာသိမ္ေမြ႔စြာ လိုးသြင္းလိုက္သည္။
"ၿပြတ္..ၿဗြတ္..ျဗစ္..အီး..အ.."
ေ၀ေ၀ တကုိယ္လံုး ၿဖိဳးၿဖိဳးဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္ကာ ေစာက္ေခါင္းေလးထဲမွ စိမ့္က်သြားၿပီး ဖင္ႀကီးတစ္ခုလံုးကို
ဆုတ္ဆြဲလိုက္သလိုပဲ တင္းကနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ ေ၀ေ၀၏ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ၀င္လာသည့္လီးႀကီး၏ ႀကီးမား
ျခင္း၊ ရွည္လ်ားျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ေ၀ေ၀၏ရင္ထဲ နင့္ေနေအာင္ပင္ ခံစားလိုက္ရသည္။
စိတ္ထဲတြင္ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း၊ ေျခာက္ျခားျခင္းမ်ား ႀကီးစိုး၍ေနေသာ္လည္း နင့္ကနဲ ေ၀ေ၀၏
ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ စူးနစ္စြာ ၀င္ေရာက္လာေသာ လီးႀကီးက ေ၀ေ၀၏မ်က္ေတာင္ေလးမ်ားကို ေမွးစင္းက်သြား
ေစသည္။ ထိန္းခ်ဳပ္၍မရေသာ ခံစားမႈေၾကာင့္ သြားေလးမ်ားကို ေစ့ကိုက္၍
"ရွီး..ကြၽတ္"
ဟု ညီးသံေလးက
ထြက္သြားရသည္။
နားထင္နားရင္းေလးမ်ား ပူတက္သြားၿပီး ဖင္ႏွစ္ျခမ္းၾကား စအို၀ေလးထိ ဖိကပ္လုိက္ေသာ အေမႊး
ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးမ်ားက ေ၀ေ၀၏ရင္ထဲ ကလိကလိျဖစ္လာေအာင္ပင္ ပြတ္သပ္အားက ျပင္းထန္လွေပသည္။
"ၿပြတ္..ပလြတ္..ၿဗြတ္..ၿပြတ္"
ေသးက်ဥ္းလွေသာ အပ်ိဳျဖစ္ေစ ေ၀ေ၀၏ ေစာက္ဖုတ္ေလးထဲသို႔ ခပ္တင္းတင္း ၀င္ေရာက္ ေမႊေႏွာက္
ေနၿပီျဖစ္ေသာ လီးႀကီးအား ေ၀ေ၀ စိတ္မွန္းျဖင့္ ျပန္ၾကည့္ေနမိသည္။ လီးႀကီးက ညင္သာစြာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း
ထြက္ထြက္ သြားၿပီး တဖန္ စူးစူးနစ္နစ္ႀကီး ၀င္လာျပန္သည္။ ထိုသို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ လႈပ္ရွားလာေသာအခါ ေ၀ေ၀
အရသာ ေတြ႔လာသည္။ အုတ္တံတိုင္းအေပါက္ထဲမွေန၍ တဖက္သို႔ ေခါင္း၀င္ေနျခင္းကလည္း ကိကေအာင့္
ျဖစ္လြန္းလွသည္။
"အ..အား....အား..အင္း..ဟင္း..ဟင္း..ရွီး..ကြၽတ္.."
"ၿပြတ္..စြပ္..ၿပြတ္..စြိ..စြပ္"
ေ၀ေ၀၏ေစာက္ရည္မ်ားက ေစာက္ေခါင္းထဲမွ လွ်ံက်လာသည္။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို အေပၚ
သြားႏွင့္ ဖိကိုက္ထားၿပီး မေက်မနပ္ျဖစ္ေနမိသည္။ လီးႀကီး၀င္တိုင္း "ၿပြတ္"ဆိုေသာ အရည္အရႊဲသား ျဖစ္ေနသည့္
ေစာက္ပတ္၏အသံက မွန္မွန္ထြက္ေနသည္။ လီးႀကီး ျပန္ထြက္လိုက္တိုင္း အရည္မ်ားႏွင့္ လီးႀကီးကို ေစာက္ပတ္
ႏွစ္ျခမ္းက ညႇစ္ယူဆြဲခ်သံက စြပ္ကနဲ ထြက္၍ေနသည္။ တခါတေလ လီးႀကီး အရွိန္လြန္ၿပီး ေစာက္ပတ္
အျပင္ေရာက္သြားသည္ႏွင့္ ေစာက္ပတ္ေလးက တင္းကနဲျဖစ္ကာ ေစာက္ရည္မ်ား ျပစ္ကနဲ ထြက္လာ သည္။
ေ၀ေ၀ တစ္ေယာက္ မေက်မနပ္ျဖင့္ ရွက္လြန္းလို႔ ေသေတာ့မည္။ ဟင္း..တကယ္ပဲ ျမန္ျမန္ၿပီး
ပါေစ..
"ၿပြတ္..စြပ္..ၿပြတ္..စြပ္..စြိ..စြပ္..ၿပြတ္"
"အ..အ..အင့္..ဟင့္..ဟင့္"
ေညာင့္အားေတာ့ အေတာ္ေကာင္လွေပသည္။
"အမေလး..အ..အားအင္း..ကြၽတ္..ကြၽတ္"
ထိုတစ္ခ်က္သည္ကား ေ၀ေ၀ အသည္းခိုက္သြားရေသာ ေဆာင့္ခ်က်ျဖစ္ေလသည္။ ရင္ထဲ ျပည့္ကနဲ
ျဖစ္သြားရသလို ေစာက္ေခါင္းတစ္ခုလံုးလည္း ပူကနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။
"ဟင့္..အ..ဟ..ဟ..ဟင့္..အင့္"
အားရပါးရလိုးေနေသာ ေနာက္မွ လူ၏လည္ေခ်ာင္းမွ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္း ထြက္လာေသာ ေလအန္သံ
ကိုပင္ ေ၀ေ၀ ၾကားေနရသည္။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းႀကီး လိုးသြင္းေနသျဖင့္ ရင္ထဲတြင္ နင့္၍ခံစားေနရသည္။
ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ နင့္ကနဲ နင့္ကနဲ ၀င္လာေသာ လီးႀကီးက တစ္ေနရာထဲ ပုံမွန္ေဆာင့္သည္ မဟုတ္ဘဲ
သားအိမ္နံရံအတြင္းထိ ၀င္၀င္သလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ ေစာက္ေခါင္းတစ္ခုလံုးကို အႏွံ႔ပြတ္တိုက္ၿပီး
လိုးသြင္းျခင္းျဖစ္ရာ တစ္ႀကိမ္မွ် မခံစားဖူးေသာ ကာမအရသာကို ျပည့္၀စြာ ခံစားလိုက္ရၿပီး တကိုယ္လံုးရွိ
အေၾကာအခ်ဥ္မ်ား ဆုတ္၍ဆြဲသလိုျဖစ္သြားရာမွ သူမ၏ သုတ္ရည္မ်ားကို အားျဖင့္ ညႇစ္ထုတ္ကာ အားရ
ေက်နပ္သြားရေပေတာ့သည္။
လီးႀကီးထိပ္မွလည္း ျဗစ္ကနဲ ျဗစ္ကနဲ ပန္းထြက္လာေသာ သုက္ရည္မ်ားက ေ၀ေ၀၏ ေစာက္ေခါင္း
ေလးထဲတြင္ ျပည့္လွ်ံကာ ေပါင္တြင္းသားေလးမ်ားဆီသို႔ပင္ ယိုစီး၍ က်သြားေနၾကပါေလေတာ့သည္။
အသစ္ေလေတြလုပ္ပါဦးဖက္စရာက႐ွိေတာ့ဘူးထက္ၿပီေတာ့လဲdawnlockလုပ္လို႔မရျဖစ္ေနတယ္
ReplyDeleteDownload ဘယ္လိုလုပ္ရသလဲ
ReplyDelete